Piotrkowska 175

Okazała, czteropiętrowa kamienica przy ulicy Piotrkowskiej 175 wybudowana została tuż przed I wojną światową – oddano ją do użytku w 1913 roku. Autorem projektu był architekt Stanisław Józef Landau, budowa zaś kierowana była przez inżyniera Lewka Dońskiego. Budowę zaczęto najprawdopodobniej, gdy właścicielami posesji była jeszcze rodzina Schultzów, prowadząca w Łodzi od kilku dekad zakład produkujący chustki bawełniane i wełniane, skończono zaś, gdy nieruchomość była już w rękach firmy braci Zajbert. Oni też byli jej właścicielami przez cały okres międzywojenny. Mieszkał tutaj wówczas m.in. znany w Łodzi lekarz, dr Józef Maybaum-Marzyński, wybitny specjalista w dziedzinie onkologii i gastrologii. Od 1927 roku stał on na czele Instytutu Leczenia Radem, który mieścił się w głębi kamienicy przy Piotrkowskiej 175. Obecnie ma tutaj swoją siedzibę m.in. Zakład Dróg i Transportu, a także lokale usługowe. We frontową ścianę kamienicy wmurowana jest tablica upamiętniająca Irę Alridge’a, wybitnego aktora amerykańskiego, pierwszego czarnoskórego odtwórcę głównych ról w szekspirowskich tragediach. Alridge przyjechał do Łodzi w 1867 roku, aby wystąpić w roli Otella w przedstawieniu realizowanym w łódzkim teatrze „Paradyz”. W trakcie podróży aktor nabawił się jednak zapalenia płuc i ostatecznie zmarł podczas pobytu w Łodzi (pochowano go na cmentarzu ewangelicko-augsburskim). Zajazd i teatr „Paradyz” założony na działce przy Piotrkowskiej 175, w głębi posesji, przez Jana Adamowskiego. Podczas feralnej wizyty Aldrige’a właścicielem był już August Hentschel, znany w Łodzi restaurator i przedsiębiorca teatralny. „Paradyz” był przez dekady jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc w Łodzi. Można tu było dobrze zjeść i skosztować świetnych, importowanych win, zagrać w kręgle lub bilard, posłuchać muzyki na żywo, czy pospacerować w urokliwym ogrodzie, urządzonym w stylu angielskim. Paradyz działał do 1910 roku, a więc do momentu, kiedy dokonano podziału posesji i rozpoczęto przygotowania do wybudowania opisywanej kamienicy. Część dawnych zabudowań Paradyzu, ulokowanych w głębi posesji, wykorzystywano jeszcze w okresie międzywojennym w celach magazynowych. W 1977 r. ostatecznie rozebrano ich pozostałości, a część działki przeznaczono pod budowę nowoczesnego bloku mieszkalnego.